زبان نگاه

نشود فاشِ کسی آنچه میان من و توست
               تا اشاراتِ نظر نامه رسان من و توست
گوش کن با لب خاموش سخن می گویم
               پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست
روزگاری شد و کس مرد ره عشق ندید
               حالیا چشم جهانی نگران من و توست
گرچه در خلوت راز دل ما کس نرسید
               همه جا زمزمه عشق نهان من و توست
گو بهار دل و جان باش و خزان باش، ارنه
               ای بسا باغ و بهاران که خزان من و توست
این همه قصه فردوس و تمنای بهشت
               گفتگویی و خیالی ز جهان من و توست
نقش ما گو ننگارند به دیباچه عقل
               هر کجا نامه عشق است نشان من و توست
سایه! ز آتشکده ماست فروغ مه و مهر
               وه از این آتش روشن که به جان من و توست



ه.ا. سایه - تهران ، آبان 1325 (1328؟) از مجموعه
سیاه مشق 1