لیبرالیسم نو، خرداد هفتاد و یک مشهد و شورش های نان

وقتی بحران های ادواری سرمایه داری بعد از رونق بی نظیر بعد از جنگ جهانی دوم آغاز شد، سیاست هایی به کشورهای آمریکای لاتین و آفریقا پیشنهاد شد که ما انها را امروز به عنوان سیاست های نئولیبرال و تعدیل ساختاری می شناسیم. ایده اصلی این بود که دولت کوچک و چابک شود و هزینه های اجتماعی خود را کاهش دهد. نکته عجیب این که این ایده در کشورهای آمریکای لاتین و آفریقایی اعمال شد و به عنوان مثال کشورهای اروپایی هم چنان با ایده های سوسیال دموکراسی اداره شدند

اما این سیاست ها در کشورهای اجراشده نه تنها تاثیر اجتماعی مثبتی نداشت، بلکه باعث شورش هایی شد که به عنوان شورش های نان شهرت یافتند؛ زیرا فقر را در این کشورها افزایش دادند. نکته عجیب تر این که این سیاست ها با تاخیر فازی یک دهه ای در دهه هفتاد خورشیدی در ایران اعمال شدند. در اصل، آنچه ما به عنوان دوره سازندگی و بعدا دوره اصلاحات می شناسیم، اجرای دوباره این ایده های اقتصادی در کشور ایران بود

نتیجه اولیه قطع حمایت های دولتی و تغییر قانون کار افزایش نابرابری در این جامعه ها بود و هست. بهانه اصلی اجرای این ایده و توجیه افزایش نابرابری نظریه ی در حال حاضر رد شده کوزنتس بود که ادعا می کرد در دوره ابتدایی توسعه اقتصادی نابرابری افزایش می یابد و سپس با ایجاد شرایط بهتر نابرابری هم کاهش می یابد

به همین دلیل هم هست که دولت رییس جمهور هاشمی رکورددار تورم در تاریخ معاصر ایران است و دولت رییس جمهور خاتمی هم ضد کارگری ترین قانون های کار را به تصویب رساند و اجرا کرد. یکی از پیامدهای فقر شهری افزایش شورش های شهری در ایران بود که در دهه هفتاد خورشیدی مشهد و اسلامشهر مهم ترین آنها بودند

امروز سالگرد شورش مشهد است و به همین دلیل این یادداشت کوتاه در این مورد را نوشتم

فرصت سوزی های ما در گیر و دار روزمرگی

وقتی دنیا درگیر ویروس کرونا شد، تغییراتی در زندگی روزمره ما به وجود آمد؛ دیگر نمیشد با خیال راحت از منزل خارج شد و بسیاری از ما بالاجبار مجبور به دورکاری شدیم و برخی نیز کار خود را از دست دادند

کسانی هستند که در اصطلاح تهدید را به فرصت تبدیل می کنند و در چنین شرایطی به جای غصه خوردن و غر زدن شروع کردند به مطالعه و انجام کارهای عقب افتاده؛ بدین ترتیب استفاده بهینه از زمان خود کردند

اما در فوتبال ما به جای آنکه از این فرصت استفاده شود و با خیال راحت شده و بدون درگیری شروع کنیم به نقد گذشته و برنامه ای برای آینده پیشنهاد بدهیم؛ تیم های دچار روزمرگی شده ما بیشینه انرژی خود را صرف این کردند که نظر خود در مورد ادامه لیگ به کرسی بنشانند. بازیکنان و مسوولان پرسپولیس همگی متخصصان توهم توطیه شدند و دیگران را حسودانی فرض کردند که می خواهند قهرمانی را از آنها بگیرند و برخی تیم ها پزشکانی یک شبه تربیت کردند که تمامی جوانب بیماری را می شناسند و نسخه های جدید می دهند

حالا فرض کنیم این انرژی صرف این میشد که تیم ها در مورد شرایط مالی خود فکر کنند یا مربیان دانش خود را افزایش دهند یا بازیکنان با جنبه هایی دیگری از زندگی آشنا شوند؛ اما تنها چیزی که ما دیدیم دعوایی کودکانه بر سر تعطیلی یا ازسرگیری لیگ بود

مگه میشه همه چی تقصیر دلال باشه؟؟؟؟

جدیدا مد شده، هر کی میاد اظهار نظر میکنه که دلالی فوتبال ما رو نابود کرده، انگار که بقیه هویج اند

مثالی بزنم، ما قراره یه خونه بخریم، میریم بنگاه و طرف میگه یه خونه دارم یک میلیارد تومان. کسی که حدودی ارزش خونه رو بدونه محاسبه میکنه و از خودش میپرسه که آیا این خونه با این قیمت می ارزه یا نه؟ بعدش تصمیم میگیره

در مورد بازیکن هم همینه. وقتی یه دلال یا کارگزار خرید و فروش بیاد به مدیر بگه یه بازیکن دارم به اسم سینا که عالی بازی میکنه و قیمتش برای شما دویست میلیونه. کسی که دانش کافی داره، میگه این قیمت نیماره. پس این بازیکن باید در این حد باشه. دو تا بازی از من میبینه، یه بار هم میرم تمرین و تصمیم میگیره. حالا آدم کم دان که اطلاعات کافی نداره میاد میخره. بنابراین ما در این شرایط نادانی و کم توانی مدیران فوتبالی رو با این بهانه که همه چی تقصیر دلال هاست فراموش می کنیم

میخوام بگم که دلیل اصلی این دلال ها نیستند؛ احتمالا آدم های زیادی هستن که یه جنس بنجل رو به بقیه میندازن و وقتی معامله انجام شد، از نظر حقوقی دیگه کار تمومه؛ اتفاقا مسوول هم کسی هست که خرید کرده، چون اطلاعات کافی نداره. ببینید ما چقدر بدبختیم که مدیران فوتبالی ما انصاری فرد و فتح الله زاده هستن که اولی برای عوام فریبی تو برنامه زنده موبایل رو جواب میده که بله من فلان بازیکن رو خریدم و دومی هم که میگه من لیونل مسی رو میارم. اینها آدم هایی هستند که جنس بنجل بهشون انداختن، کلی قرض بالا آوردن و بعدش هم در رفتن

بنابراین نقش مدیران فراموش نشه لطفا

آخرش بقیه دنیا خوبن یا بدن؟؟؟

قصه عجیبی شده داستان ما با حکومت. وقتی میگیم چرا آزادی بیان نیست، چرا مردم فقیرن، چرا اینترنت این طوریه؟ به ما میگن که مگه ما فلان کشور هستیم

به محض این که هواپیمای خودی رو می زنن یا کشتی خودی رو، میگن همه جای دنیا همینه ...

حالا همه خوبن یا بدن؟