سانسور کثیف است

سیاوش کسرایی وقتی در مسکو بود، شعری سرود که یکی از زیباترین و احساسی ترین کارهای او به حساب می آید. وی به تبعید شوروی رقته است و شوروی را نه آن آرمانشهری که در ذهن داشته است، می بیند. بنابراین، دست به قلم می برد و می گوید: "دلم هوای آفتاب می کند". در ادبیات چپ، شقایق و توده نقش کلیدی دارد. به همین دلیل، کسرایی در قطعه (ورس) دوم می گوید: "خوشا به آب و آسمان آبی ات / به کوه های سربلند / به دشت های پرشقایقت، به دره های سایه دار / به مردمان سختکوش، توده کرده رنج روی رنج / زمین پیر پایدار! / هوای توست در سرم". این بخشی از شعر است

دیروز داشتم این سروده کسرایی را با صدای سالار عقیلی گوش می کردم. نکته عجیب برایم این بود که در موسیقی کار به این صورت اجرا می شود: خوشا به آب و آسمان آبی ات / به کوه های سربلند / به دره های سایه دار / هوای توست در سرم

حذف بخشی از شعر، همیشه اتفاق می افتاد، برای کوتاه شدن موسیقی یا این که تنها بخشی از کار قرار است اجرا شود، اما چنین حذفی جای اشکال دارد