برانکویی که بود و برانکویی که می شناسیم

فضای آزاد امکان رشد آدم ها را فراهم می کند. شاید بیش از هر جایی در هنر با این موضوع روبرو هستیم. در عرصه هنر اگر هنرمند رها و آزاد نباشد؛ امکان هیچ تغییری به وجود نمی آید. به نظرم یکی از مثال های آشنا برای ما رشد برانکو در طول سال های گذشته است

برانکویی که یادمان هست، دستیار چیروست که بسیار آرام بود و با وجود هوش زیاد نفر دوم بود. بعد از آنکه سرمربی شد باز هم در سایه دادکان بود. در جریان مسابقات که شرکت می کرد؛ مسایل حاشیه ای نمود زیادی داشت؛ انگار که سرمربی نقش ایجاد نظم را ندارد. حضور دادکان همیشه پررنگ تر از برانکو بود. یادمان باشد که وقتی بین بازیکنان دعوا شد؛ دادکان مصاحبه کرد و در مورد اهمیت استراتژی خودش صحبت کرد (که مثلا با نگه داشتن نصرتی باعث شده است تیم نتیجه بگیرد). هم چنین در مورد سلطه دایی بر تیم ملی داستان ها گفته شد

در اصل، دادکان بزرگ تر از برانکو بود و همین باعث شد که برانکو محو شود. اتفاثی که در دوره کیروش برعکس شد. کیروش بزرگ تر از مسوولان بود و به همین دلیل در این دوره مسوولان حذف شدند. دست روزگار کمک کرد که برانکو رشد کند و با حضور در فضاهای متفاوت بتواند خود را رشد دهد و در نهایت به موفقیت در ایران برسد

برانکو بدون آنکه آدمی ناآرام باشد، یاد گرفت که نظم را در تیمش نهادینه کند و به همین دلیل رضاییان و مسلمان و صادقیان جایی در تیمش ندارند. این برای من موردی بسیار جالب در مورد رشد آدمی در طول زمان است