چرا با سبک بازی چلسی مخالفم

پس از قهرمانی چلسی در چمپیونز لیگ امسال، نوشته های متفاوتی در مورد سبک بازی این تیم منتشر شد. برخی سبک بازی این تیم را تقبیح کردند و برخی دیگر به ستایش سبک دفاعی این تیم پرداختند. من خود از مخالفان این سبک بازی هستم و سعی می کنم کوتاه بنویسم که چرا این نوع بازی را دوست ندارم و ترجیح می دهم که تیم ها بارسایی بازی کنند.

نوع بازی چلسی - به خصوص در مقابل بارسا و بایرن - مبتنی بر دفاع کاملا بسته و استفاده از سه هافبک دفاعی مستقر در مقابل دفاع مرکزی و استفاده از توپ های بلند در هنگام ضدحمله بود. در این سبک بازی، تیم مدافع تمامی فضاهای حیاتی حریف را می بندد و سپس با استفاده از سرعت مهاجمان به دروازه حریف می رسد و گل می زند. هر سه گلی که چلسی به بارسلونا زد  از همین روش بدست آمد. شیوه دیگر گلزنی، استفاده از شروع مجددهاست که مثلا در کرنر یا خطا این تیم گل بزند، همان کاری که در بازی با بایرن انجام داد. 

این شیوه به خصوص در بازی های حذفی کارایی بالایی دارد، چون گل نخوردن اهمیت زیادی دارد و با زدن یک گل تیم می تواند برنده بازی باشد. در صورتی که بازی مساوی شود، دروازه بانی پنالتی گیر مانند پتر چک می تواند سرنوشت ساز باشد.

اشکال این سبک را با مثالی از جامعه شناسی کلاسیک مطرح می کنم. امیل دورکیم - یکی از سه جامعه شناس کلاسیک - در بررسی دزدی و کلا ناهنجاری های اجتماعی می گوید، دزدی در جامعه مضر است، چون این امکان وجود ندارد که همه دزدی کنند. دزد باید شی ای را از دیگری برباید، بنابراین در صورتی که بخواهند دزدی کنند، شی ای برای دزدی وجود ندارد.

جریان سبک بازی چلسی هم همین منوال را دارد. اگر همه بخواهند مانند چلسی بازی کنند، شاهد بازی ای کسل کننده و کم گل و کم تحرک هستیم که از همان ابتدا مشخص است باید منتظر ضربات پنالتی بود و بازی دیدن ندارد. همان اتفاقی که در فینال 2003 اتفاق افتاد و بعد از ده دقیقه مشخص شد که میلان و یوونتوس آمده اند تا در اشتباهی از سوی حریف به گل برسند و در غیر این صورت، همان ضربات پنالتی. بازی صفر صفر تمام شد و میلان قهرمان شد. از آن بازی هایی بود که آدم باید بشاشد به بازی؛ هیچ هیجانی نداشت و اصلا نمی شد دقیقه ای از آن را گلچین کرد تا بعدا دید.

اگر حریفان هم مانند چلسی بازی کنند، همین اتفاق می افتد، به همین دلیل با سبک بازی چلسی مخالفم