وقتی که از این فوتبال حال آدم به هم میخوره

بازی ای رو به انتظار می کشیم که یکی از چند فینال دور برگشت به حساب میاد. سپاهانی ها می خوان که بازی نکنن؛ چون حق اونا بوده که تو زمین خودشون با تماشاگر بازی کنن و این رو میگن. با توجه به شرایط این موضوع تصویب نمیشه و اونها باید بازی کنن

در مقابل، پرسپولیسی ها منتظر هستند و از نظر قانونی یک زمان مشخصی میشه صبر کرد. بنابراین وقتی اون زمان تمام میشه، تیم پرسپولیس ورزشگاه رو ترک می کنه

حالا این جنگ و بی احترامی های بعدی داستان تکراری فوتبال ماست که باعث دلزگی آدم از فوتبال میشه. آدم هایی که احساس می کنن خیلی زرنگن و سر بقیه کلاه میذارن؛ در حالی که فقط باعث بی اعتمادی در جامعه شده اند و میشن

انصاری فرد که ماه گذشته با قراردادی که با استوکس بست، نشون داد که اصلا در باغ نیست و فقط دنبال مطرح کردن خودش هست، با داد و قال تلاش می کنه که ثابت کنه تیم حریف عمدا نیومده. گل محمدی هم نشون داده، هر چقدر از نظر فنی خوبه، از نظر مدیریتی ضعیفه وارد همین بازی میشه

در مقابل، مسوولان سپاهان هم که در تماس تلفنی میگن تو راهن هی داستان رو کش می دن تا شاید یه اتفاقی بیفته

اما این وسط فدراسیون ایران بازی خاص خودش رو داره، وقتی تو فینال حذفی زورشون رسید تیم گیلانی رو مجبور کردن که بمونه و بازی کنه، اینجا که رسیدن دیدن زورشون نمیرسه و بی خیال شدن. متاسفانه کسانی که مدیریت بلد نیستند، در جایگاه مدیر نشستن و اشتباهات یکی پس از دیگری داره تکرار میشه