تاثیر سیاست های سوسیالیستی بر وین و دستمزدهای فوتبالیست ها

دو اتفاق انگیزه ای شد که نوشتار فعلی را بنویسم: اولی این بود که با توجه به اعتراضات گروه های چپ گرا نسبت به سیاست های راست گرایانه و نژادپرستانه، برخی راست گراها به چپ ها تاختند و آنها را حتا ابله را خطاب کردند. دومی هم برنامه فوتبالی بود که خداداد عزیزی در مورد دستمزد ویلموتس اظهار نظر می کرد

الان سال هاست که وین به عنوان یکی از بهترین شهرهای دنیا شناخته می شود و کیفیت زندگی در آن بسیار بالاست. موضوعی که کمتر به آن اشاره می شود؛ این است که پشتوانه چنین کیفیت زندگی بالایی صد سال وین سرخ است. تحول وین از سال 1919 آغاز شد که سیاست های سوسیالیستی (قرمزها) در وین شروع شد و زیرساخت مناسب برای زیست مناسب انسانی فراهم شد. خانه های اجتماعی ساخته شد، سامانه حمل و نقل متحول شد و امروز می شود بدون نیاز به خودرو به تمامی نقاط وین رفت، استخر و اماکن ورزشی ساخته شد و هر فردی بخواهد ورزش کند این امکان برایش فراهم است. مدل توسعه وین را رین پرشت و من درپژوهش مشترکمان به عنوان شهروند کارکن (Citizen Worker) معرفی کرده ایم. به نوعی شهروند اتریشی که در وین زندگی می کند و کار دارد؛ می تواند زندگی با حداقل رفاه داشته باشد. اتفاقا با توجه به تفوق جهانی راست ها این الگو به خطر افتاده است

معنای این مدل این است که هر فردی کار می کند، از او حمایت می شود و یکی از این حمایت ها خیال آسوده کارمند و کارگر از دریافت حقوقش است. فقط و فقط وقتی کارفرما می تواند از دادن حقوق در برود که اعلام ورشکستگی کند و در آن صورت هم باز هم ساز و کارهایی وجود دارد که فرد به پولش برسد

خلاصه اینکه یکی از جذابیت های این شهر قوانین آن است که به ارزش کار و کارگر و کارمند واقف است. حالا در کشور ما اصلا داستان به گونه دیگری مطرح است. بازیکن یا مربی خارجی به حقوق خودش نمی رسد و متاسفانه از نگاه توسعه ای به این موضوع نگاه نمی شود. اظهارنظرهای فردی مانند خداداد عزیزی در نوع خود جالب است که قرارداد ویلموتس را زیر سوال می برد در حالی که اگر چه فوتبالیست بسیار بسیار باکیفیتی بود؛ اما نه مربی خوبی بوده است و نه مدیر خوبی و قطعا با اقتصاد و حقوق بین الملل آشنایی ندارد

با نگاه ایرانی که هنوز درک نکرده است، قوانین برای این هستند که انسان ها و به خصوص کارگران به حقوق خود برسند، کارفرما صاحب حق است؛ در حالی که در سطح بین المللی قانون وجود دارد و قانون رای می دهد که کارفرما باید حقوق حقه کارگر را بدهد. بنابراین اگر کارفرما حقوق فرد را ندهد، شامل جریمه ها می شود و این یک مساله حل شده و توافق شده است. نمی شود پول فرد را نداد و انتظار داشت که دادگاه به نفع کسی رای بدهد که قرارداد را رعایت نکرده است

خاطرم هست که فردی را می شناختم که نسبت سببی با محمد علی نجفی داشت و از این رانت استفاده می کرد و من جمله این که فعالیت های ساختمانی می کرد. در این میان حقوق کارگران زیادی را نداد و کارگرها شکایت کردند. از بین بیش از صد کارگر فقط یکی توانست او را محکوم کند و حقوقش را بگیرد. در سیستم قضایی بیماری مثل ایران می شود از این شیرین کاری ها کرد و پول کسی را نداد؛ اما در سطح جهانی خیر